13 Şubat 2013 Çarşamba

DÜŞÜŞ

Yukarıdayım.
Bakamıyorum,
Yüksekten çekindiğimden değil.
Oradalar,

Karda oynayamayan çocuklarımın,
kırık kemikleri oradalar.
Trencilik oynuyorlar.

Bakamıyorum aşağıya,
Arkamdan gelen bir anı ya iterse beni ,
İstemem
kemikten tren olmak.

Heryanım kuşlar,Uçan tüyler,Beyazlar,Bembeyazlar.
Ama hala oradalar,
Uyumuyorlar.
 
Üşümesinler diye
 Resim defterlerindeki güneşlerim,

Çubuk çubuk turuncu çizgiler ekliyorum
Bulutları çarptırıp yağmurları susuzluklarıma,
Pembe pembe meyveler dallarına açlıklarımın,
Mutlu palyaçolar boyuyorum mora ruhuma,
Her gece yasak masallar anlatıyorum onlara
Kahramanı babalara benzeyen.
Hiç ölmemesi gerekenlerden.


Ne olur üşümesinler.
Artık uyusunlar.
Büyüsünler.



M.K
01.05
14.02.13











4 yorum:

Hektor dedi ki...

Rüya gibi, tüm gerçeküstü ögelerİ kullanmışsın. Yer değiştirmeler, yoğunlaştırmalar, simgeleştirmeler... Masalsı anlatımla bellek deposundan bilinçdışına bir seyahat yapmışsın.

barlasb dedi ki...

Korku ve cesaret nasıl birbirini tamamlıyorsa yazında öyle birbirini tamamlayan güzel ögeler ile süslü. Sanki bir ütopya sanki bir hayaldeki hayat ama güzel ve hoş.

Blogger Bolat dedi ki...

Edebi ve etkileyici, tebrikler :)

Unknown dedi ki...

Çok beğendim..